Na Shledanou Zsech Republik, Shalom Israël!

De titel zegt het al: tot ziens Tsjechië, hallo Israël! Vandaag ben ik van Praag naar Tel Aviv gereisd met Eveline, die gisteravond aankwam in Praag.

Vanmorgen om 6 uur gingen mijn kamergenootjes al weg, waardoor ik zo'n anderhalf uur te vroeg voor mijn transfer was. Dat gebeurt me niet vaak; anderhalf uur te vroeg. Voor alles is een eerste keer, nietwaar!

Gisteren was mijn laatste dagje in Praag. 's Ochtends heb ik lekker rustig aangedaan. Rustig gedoucht (alhoewel, niet helemaal relaxed aangezien het licht na vijf minuten uitging.. Grr, timers..) en daarna rustig ontbeten met Nathalie en een Koreaans meisje die bij ons aanschoof. Voor ons alledrie was het de laatste dag Praag.
Na het ontbijt besloot ik dan ook even op een rijtje te gaan zetten wat ik per se nog wilde zien in Praag. De st. Vituskathedraal had ik nog niet gezien en het paleis ook nog niet. Met andere woorden: de andere kant van de brug van Praag had ik nog niet gezien. Daarom besloot ik de metro te nemen (dag goede voornemens!) naar het paleis. Of iets in de buurt daarvan. Toen ik uit de metro stapte, had ik gehoopt al wat hoger te zijn. Het paleis en de kathedraal liggen namelijk echt super hoog ten opzichte van de rest van de stad. Ik heb denk ik wel vijf minuten - wederom met een wanhopige toeristenblik - naar boven staan kijken, denkend: "Hoe kom ik daar ooit terecht?!". Kaart in de aanslag dan maar en de benenwagen in de startblokken. Op die manier zie je overigens wel het meest. Zo stuitte ik op een kerk, waar ik vaag wel wat over had gelezen in mijn boekje over Praag. Die kerk was enorm overdadig met goud en beelden. "Vast katholiek" denk ik dan altijd. Deze kerk was wel heel katholiek, want er was een altaar met Jezus daarop. Opzich heel normaal voor een katholieke kerk, dacht ik. Ware het niet dat daar een klein poppetje te zien was (zie foto) met een jurk aan. Wat blijkt: dat "poppetje" is Jezus. Mijn mond viel bijna op de grond van verbazing. Jezus in een groene jurk, nu wordt 'ie helemaal mooi! Ik werd er ook best wel onrustig van en ben even de kerk uit gegaan. Daarna ben ik weer terug gegaan, want ik wilde er toch wel meer van weten. Een theoloog op safari zeggen we maar, he Juliëtte?
Ik zag bordjes met: "Muzeum - free". Zoals ik eerder al schreef: ik ben een rasechte Nederlander (gratis?! Rennen!). Dus ook hier begon mijn hart sneller van te kloppen, mijn bloed sneller van te stromen, enzovoorts. U kent het gevoel vast wel. Hoe dan ook, ik ging het "muzeum" in. Eigenlijk was het een collectie jurken. Babyjurken. Ik snapte er geen bal van: wat heeft dat nu met Jezus te maken? Jezus, de nederige Rabbi die op een ezel Jeruzalem binnenreed? Diezelfde Jezus draagt hier opeens de duurste jurkjes en kronen met diamanten erin...
Ik kreeg wederom een onbehaaglijk gevoel, dus besloot ik deze kerk nu maar voor eeuwig vaarwel te zeggen. Maar mijn interesse was gewekt, dus besloot ik eens wat rond te vragen in shops die beeldjes (van porselein, uiteraard) van Jezus in jurkjes verkochten. Mijn enige vraag was eigenlijk: waarom?! Waarom draagt Jezus een jurk?
Mijn conclusie: ik heb geen idee en ik heb het idee dat de meeste lokale bevolking ook geen idee heeft, want ik kreeg niet één fatsoenlijk antwoord. Ze wilden me eerder wat van die beeldjes verkopen. No way, vriend!

Zoals jullie vast al lezen, heeft het wel veel indruk op me gemaakt. Ik raakte er namelijk lichtelijk door in de war, maar ook door getriggered. Want dit voelde totaal niet als christendom. Dit voelde eerder als een mystieke godsdienst. Maar toch hoort dit bij het christendom (katholieken --> christenen). Hoe kunnen christenen zo ver zijn gekomen dat ze knielen voor een beeldje van Jezus in een hele overdadige jurk, omgeven met goud en verse bloemen? Elke dag trekken de nonnen Jezus een ander jurkje aan, elke kleur heeft zijn eigen betekenis en hoort thuis op een eigen dag. Héél bijzonder, dat is samenvattend mijn conclusie over dit avontuur.

Hierna ging ik écht op jacht naar dat paleis, dat zich nog steeds vele tientallen meters boven mij bevond. In één van de Jezus-in-jurkje-beeldjes-shop, vroeg ik het maar meteen. Ik kreeg de tip: pak tram 22, stap er de vierde halte uit en je bent er. Oja, "and what are you doing tonight? Is it your last evening here? We can spend it together!". Wederom: no way, vriend. Maar bedankt voor de tip, doei!

Toen ik uit de tram stapte, uiteraard eerst een halte te laat waardoor ik een halte terug moest (zucht..), stond ik voor het paleis. Toen ik aan kwam lopen, werd er net van wacht verwisseld. Ik meteen weer, als echte tourist: mijn spiegelreflex gepakt, telelens erop en filmen maar!

Het paleis en de kathedraal vond ik erg mooi om te zien. Ook had je vanaf daar een prachtig uitzicht over de stad.
Nadat ik dit alles had bewonderd, nam ik de trap naar beneden (opeens was die heel makkelijk te vinden..) en na her en der wat kiekjes geschoten te hebben, liep ik de Karlsbrug op en ging ik weer naar het hostel.

Zoals ik eerder al schreef, arriveerde Eveline 's avonds. Na even wat bijgekletst te hebben, gingen we slapen. De volgende ochtend zouden we afreizen naar het vliegveld, voor onze vlucht naar Praag.

Vanmorgen was het dus zover.. De reis naar Israël is dan écht van start gegaan. Om 11.40 uur ging ons vliegtuig, maar daarvoor moesten we eerst door de security van El Al (de vliegtuigmaatschappij). Man o man. Wat een bevalling. Ik snap nu de uitdrukking "Het hemd van je lijf vragen" want werkelijk alles werd gevraagd. Het woord schaamte leek niet meer te bestaan, evenals grenzen.
Eveline en ik zijn wel zo'n drie kwartier ondervraagd, apart van elkaar. Daarna gingen onze ondervragers met elkaar in gesprek, vergelijken of we wel hetzelfde zeiden. Blijkbaar niet, want ik moest nog een paar vragen beantwoorden.
Werkelijk alles wilden ze zien: foto's die ik in Praag had gemaakt, het programma van de Israëlreis, de tickets, de vouchers van de hostels. Ook grappig: mijn vader had mijn tickets e.d. uitgeprint. Boven 1 van die tickets had ik een stukje tekst gezet. Dat had ik dus beter niet kunnen doen, want dat moest ik meteen vertalen en zeggen wat ik ermee bedoelde. Oeps..
Normaal word ik niet snel warm of koud van dit soort interventies, maar ik werd hier op een gegeven moment echt heel nerveus van. Je moest werkelijk alles verantwoorden: hoe ik aan het geld voor de reis kwam, hoeveel geld ik had gekregen en van wie, waarom Eveline later in Praag kwam dan ik, waarom ik via Praag reisde, enzovoorts. Ook stelde ze heel veel vragen dubbel, maar dan telkens een klein beetje anders. Bijvoorbeeld: "You arrived thursday, right?" "No, friday", en: "So how long have been here, a week now?".
Gewoon om maar te checken of je de waarheid wel verteld. Echt bizar. Maargoed, daarna waren Eveline en ik lichtelijk euforisch: alsof we een toets hadden gehaald, zo blij. We hadden de test namelijk doorstaan!

Vanavond zijn we aangekomen in ons hostel in Tel Aviv. Het is hier zo'n 29 graden. Echt heel vervelend: aankomen in je hostel en meteen je korte broek aan. (Zijn jullie al jaloers? Nee? Oké, dan ga ik nog even door) We hebben uitzicht op het strand, wat aan de overkant van de weg is. Nadat we onze korte broek en slippers hadden aantrokken, hebben we meteen maar even op het strand gelopen, beetje pootje baden en daarna falafel gegeten. Daar werd ik prompt "Mami" genoemd door de eigenaresse van de Falafel-zaak. Wederom: voor alles is een eerste keer. Weer een ervaring rijker!

Ik geniet nu al van Israël, terwijl ik er net een paar uur ben. De temperatuur is heerlijk, maar ook de mensen. Vaak komt mij een hartelijk "Shalom!" tegemoet of zeggen mensen zomaar opeens "Welcome in Israël!". Wat een gastvrijheid!

Het is hier een uur later, dus het is "al" 22 uur. Daarom ga ik zo maar eens mijn bed opzoeken, zodat ik morgen al vroeg op het strand kan liggen (sorry, ik wilde het toch nog even vermelden.. ;-)).

Shalom!