Shalom uit Israël

Mijn eerste reisverslagje uit Israël en waarschijnlijk ook mijn laatste. De tijd om een verslag te typen, is veel en de tijd die ik vrij heb, is weinig. Dat gaat niet zo goed samen, dus ik kom er nu ook pas echt aan toe om een verslag te typen.

Inmiddels ben ik alweer twee weken in Israël. Aankomende zaterdag vertrek ik alweer naar Nederland en zit mijn reis van drie weken erop.

Omdat er in die twee weken natuurlijk heel veel is gebeurt, kan en ga ik niet alles beschrijven. Wel wil ik er wat high-lights uithalen. Zo waren we bijvoorbeeld vorige week in de Dode Zee. Heel apart om te blijven drijven in zo’n grote zee, zonder er wat voor te doen. Sterker nog: niet drijven kost meer moeite dan drijven. Door het vele zout, voelde ik alle wondjes – waarvan ik van sommigen niet eens wist dat ik ze had – prikken. Heel apart was dat het water van de Dode Zee een soort olielaagje over zich heeft. Hierdoor voelt het water heel zacht en merkte ik ook dat mijn huid daarna zachter aanvoelde. Nadat je in de Dode Zee bent geweest, moet je echter wel meteen douchen. Het is niet goed als het zout in je huid trekt, dus moet je het er meteen afspoelen.

Een andere highlight was voor mij het bezoeken van diensten, zowel in synagogen als in Messiasbelijdende gemeenten, als in een christelijke gemeente. Het is mooi om te merken hoe zo’n dienst in elkaar zit en wat de gebruiken zijn. De dienst waar ik afgelopen zaterdag was (zaterdag is immers Sabbat), was in een Messiasbelijdende gemeente, en die dienst duurde zo’n 3,5 uur. Jaja, daar kunnen we in Nederland wel wat van leren, nietwaar? Ik moest denken aan mijn thuisgemeente, waar een ochtenddienst van 5 kwartier lang zat is en anderhalf uur als “lang” wordt beschouwd. Waarschijnlijk zouden ze er in synagogen en Messiasbelijdende gemeenten om lachen. Zo is er ook een synagoge in Jeruzalem die om 7:55 uur begint met de dienst. En dan te bedenken dat ik half 10 al vroeg vind… Wel moet ik er eerlijk bij vermelden dat het in synagogen ook heel normaal is om gewoon te komen wanneer je wilt en te gaan wanneer je wilt. Mede daardoor konden wij op de eerste zaterdag (Sabbat) ook twee diensten op één ochtend bezoeken. We hebben de eerste even een uur meegemaakt, daarna zijn we naar de volgende synagoge gegaan.

Ook hebben we het Loofhuttenfeest hier meegemaakt. Hier en daar was het wel wat onrustig in Jeruzalem, doordat bijvoorbeeld de moslims niks moeten hebben van al die Joodse feesten en gebruiken. Gelukkig hebben wij vrij weinig gemerkt van alle onrust en werd Jeruzalem goed beveiligd door het leger.
Het Loofhuttenfeest is wel heel bijzonder om mee te maken. Op alle daken en balkons zie je Loofhutten (Succah’s) en over straat lopen Joden met een Loelav. Dit is een soort gebedstak, die bestaat uit een palmtak, een beekwilgentakje en mirtetakjes. Ook een citrusvrucht hoort hierbij. Tijdens het Loofhuttenfeest, zwaaien de Joden deze tak in de vier windrichtingen terwijl ze een gebed opzeggen. Grappig om Joden over straat te zien lopen met een hoes, met daarin een Loelav. Overigens lopen de meeste Joden niet, maar rennen ze eerder. Man man, wat moeten zij een conditie hebben zeg. Met name de orthodoxe Joden hebben altijd een hele stevige pas. Zo stevig is mijn pas niet eens, zelfs niet als ik de trein moet halen.

Bethlehem hebben we ook een dagje bezocht. De geboortekerk, Jemima (een opvanghuis voor zwaar gehandicapte kinderen die door hun ouders niet verzorgd (kunnen) worden) en het Bethlehem Bible College (een hogeschool voor Arabische christenen). De bezoeken aan instellingen en organisaties in Israël, vind ik heel inspirerend. Je krijgt dan echt een verdieping van je bezoek aan Israël, omdat je uit de kaders van toerist-zijn uitstapt. Wat op mij veel indruk maakte, was de muur die Israël scheidt van Palestina. Die muur staat vlak voor Bethlehem en je moet door streng beveiligde poortjes “de grens” over. Wanneer je dan in Bethlehem bent, merk je een verschil. De sfeer voelde voor mij grimmiger en meer gespannen. Ook was het er een stuk rustiger dan in Jeruzalem of andere plaatsen die we bezocht hebben. Toen we terugreden, met de taxi’s omdat je met een busje niet zomaar over de grens kan komen, waren er rellen op straat. Jonge jongens hadden containers gepakt en blokkeerden daarmee de weg. Ze waren erg agressief en bezig met het maken van vuur. Gelukkig zaten wij veilig in een taxi en reden we er voorbij, dus kwamen we er allemaal zonder kleerscheuren uit. Op mij maakte deze gebeurtenis wel grote indruk. Het laat iets zien van de spanning die er heerst in Jeruzalem. Onze taxi-chauffeur vertelde dat dit de laatste tijd elke vrijdag was en toen we bij de muur stonden, hoorden we schoten. Wederom: geen reden om u zorgen te maken, want wij stonden er toen erg ver bij vandaan. We zijn snel naar de andere kant van de muur gelopen – door de beveiligingspoortjes heen – want er is wel een kans dat de grens wordt gesloten als de dreiging te heftig wordt.

Verder zijn we naar Nazareth-village geweest. Hier bezochten we een soort openluchtmuseum, dat net zo ingericht is, als in de tijd van Jezus. We zagen een echte ouderwetse Olijfpers, een herder, een timmerman en een vrouw die van schapenvacht wol zat te weven en er sjaals mee maakte.

Op één van de eerste avonden ben ik met een aantal groepsgenootjes en docenten naar het centrum van Jeruzalem gegaan, naar de Joodse wijk. Op zaterdagavond is het namelijk – elke week – groot feest. De Sabbat is voorbij en de vreugde van deze dag (de Sabbat is een feestdag voor de Joden) moet gevierd worden. Nou, ik kan u vertellen: die Joden kunnen er wat van. Feesten dat ze doen! Ik moest er wel even aan wennen: vader Abraham types die – met hun pijpenkrullen en zwarte pak aan en hoed op – springen en dansen. Wij, Nederlanders, kunnen nog heel wat leren van het Joods dansen. Mooi om te zien dat ook kinderen betrokken worden bij deze feestvreugde. Overigens waren het wel alleen de mannen en jonge jongens die dansen, de vrouwen staan toe te kijken of dansen elders, buiten het zicht van de mannen. Overigens is dat ook zo in de synagogediensten: kinderen mogen gebeden voorlezen en mogen heen en weer lopen. Het is minder statisch dan in Nederland, waar kinderen stil moeten zitten en liever niet naar de wc mogen, tenzij ze écht moeten.

De Joden lijken met een bepaalde nonchalance en ontspannenheid om te gaan met hun geloof. Toch zijn ze ook heel serieus en enorm eerbiedig. Ik vind het leerzaam om te zien hoe deze twee dingen: ontspannenheid en eerbiedigheid, zo mooi hand in hand gaan in het Jodendom.
Tenslotte spreken de lezingen en ontmoetingen die wij hebben, me heel veel aan. Hierdoor merk ik echt een verdieping van de reis en kan ik ergens mijn vragen stellen. Ook heb ik het gevoel dat ik op deze manier de cultuur en de mensen veel beter leer kennen, dan wanneer ik als toerist zou zijn gegaan.

We hebben nog enorm veel andere dingen meegemaakt en voor een verslag van dag tot dag, verwijs ik u dan ook graag door naar www.che.nl/israël
Hierop schrijven wij iedere dag een verhaaltje over onze belevenissen van die dag.

Israël vind ik tot nu toe betoverend. De cultuur, of eigenlijk: de culturen, het Jodendom, het bezoeken van Bijbelse plaatsen… Het is soms niet te bevatten dat ik heel dichtbij plekjes ben waar Jezus was, maar ook waar Koning David was en allerlei andere Bijbelse figuren.
Kortom: de tijd vliegt voorbij en ik geniet enorm! De indrukken zijn soms overweldigend, maar ook heel leerzaam.

Ohja en voor de echte Nederlanders onder ons: het weer was, tot een paar dagen geleden, iedere dag heerlijk. Lekker temperatuurtje, lekker zonnetje. Vandaag en gisteren was het iets minder (gisteren regende het zelfs, dat geloof je toch niet?!) maar inmiddels heb ik vernomen dat het in Nederland best wel slecht weer is, wat mij alweer wat vrolijker stemt (sorry, maar het is de waarheid).

Shalom chaverim, shalom chaverim, shalom!
Lehitraot, lehitraot, shalom, shalom!

(Vrede broeders (en zusters), totdat we elkaar weer zien, vrede!)