Prague
Door: Mattanja Tanis
Blijf op de hoogte en volg Mattanja
05 Oktober 2014 | Tsjechische Republiek, Praag
Ik ben nu twee dagen in Praag. Ik zit in een hostel, op een kamer dat ik, tot vanmorgen, deelde met vijf meiden. Er kunnen ook maximaal zes meiden op deze kamer. Er waren drie Duitse meisjes over voor het weekend, die zijn nu weer terug naar Duitsland. En mijn twee Maleisische kamergenootjes vertrekken, net als ik, op dinsdagochtend. Één van hen vond me "a very brave girl" omdat ik alleen reis. Nu vind ik dat zelf wel meevallen, maar toch leuk om te horen!
Goed, ik zal jullie proberen om deelgenoot te maken van mijn avonturen hier in Praag.
Gisterochtend aan het ontbijt ontmoette ik Nathalie, een meisje uit Duitsland, die net als ik alleen reist en hier alleen voor het weekend is. Morgen vertrekt zij weer naar Duitsland. Ze studeert medicijnen en we zijn gisteren samen naar het centrum gelopen. Dat was wel makkelijk; ik wist zo meteen de weg!
Ik had al gehoord van "free walking tours". Nu ben ik natuurlijk een echte Nederlander: "Gratis?! Let's go for it!" Het was niet zomaar een gratis tourtje, hij duurde namelijk bijna drie uur(!). Nu is alleen het centrum van Praag niet erg groot, dus ik denk dat we niet meer dan drie kilometer hebben gelopen. Telkens stilstaan, doorsloffen naar de volgende sightseeiing.. Toch niet helemaal mijn ding. Overigens ook niet helemaal het ding van mijn benen, maar ach, je bent jong en je wilt wat!
Ik vond van mezelf dat ik het moest volhouden. Ik zou dan namelijk tenminste weten waar ik wat kon vinden in Praag. Ik heb het volgehouden, en was daar best trots op. Zeker omdat mijn drie Duitse kamergenootjes ook meededen, maar het al na een halfuur voor gezien hielden. Tsja, duidelijk geen Nederlanders... Het is toch gratis?!
Mijn gids wist veel te vertellen, alleen door het lawaai van het verkeer en alle indrukken, heb ik vrij weinig meegekregen van haar uitleg. Toen we in de Joodse wijk kwamen, werd mijn aandacht dan wel weer gewekt en kreeg ik opeens wel veel mee van wat ze zei. Blijkbaar dus toch niet alleen afgeleid..
De rest van de middag heb ik een beetje rondgesloft, deels de route van die ochtend opnieuw gelopen zodat ik wist waar wat te vinden was. Gewapend met mijn spiegelreflex, een kaart van Praag en wanhopig zoekend naar straatnaambordjes, voelde ik me helemaal de tourist. Volgens mij ben ik best goed in tourist zijn, want ik werd meerdere keren "opeens" geholpen door aardige jonge mannen. En nee, die waren niet vervelend, ze waren echt alleen maar aardig en behulpzaam.
's Avonds ben ik op tijd naar het hostel gegaan en heb ik lekker films gekeken in mijn bed. Er is namelijk WiFi in het hostel, dus ik heb m'n Netflix abonnement alweer optimaal gebruikt deze maand!
Ook heb ik even bedacht wat ik vandaag zou doen. In Nederland had ik al gekeken naar kerken om te bezoeken, omdat dat me wel tof leek om te doen: een kerk bezoeken in een vreemd land, all on my own. Een zelfstandige citytrip, dan kan dit er toch ook nog wel bij? Na wat zoeken vond ik een kerk in de buurt van mijn hostel. Ongeveer 25 minuten lopen. Vanmorgen besloot ik het er dus maar op te wagen. Wederom gewapend met mijn kaart van Praag mee en mijn wanhopige touristenblik, lukte het me om de kerk te vinden. (Ik eindigde alleen wel bijna in een katholieke kerk, gelukkig vroeg ik nog op tijd of ik wel bij de juiste kerk was, pfieuw.)
Het was een "International Baptist Church". Toen ik binnenkwam (wederom na wat zoekwerk, aangezien je eerst door een gebouw moest gaan en daarna door een soort binnenplaats en vervolgens in dat gebouw weer een trap op moest), werd ik meteen heel hartelijk ontvangen. Er hing een hele fijne sfeer; een sfeer van gastvrijheid en vriendschap. Mensen die elkaar een knuffel gaven en op z'n Amerikaans zeiden "I'm só glad to see you, how are you?". Ik kreeg ook meteen allemaal handdrukken en mensen om me heen die wilden weten waar ik vandaag kwam en wat ik studeer. Toen ik "Theology" zei, werd al snel de pastor erbij gehaald. Pastor Gareth. Een hele joviale kerel en ook enorm hartelijk en gastvrij. Hij begroette zowel leden van de kerk met een knuffel, als niet leden met een ferme handdruk en een "Good to meet you". Het gaf me een warm gevoel en gek genoeg voelde ik me totaal niet ongemakkelijk in deze kerk. Normaal ga ik altijd een beetje onwennig zitten en probeer ik maar te doen alsof ik druk ben met iets lezen o.i.d. In deze kerk had ik dat totaal niet. Ik had meteen de vrijmoedigheid om met mensen te praten en te doen alsof ik ze al eventjes kende. Ik vond dit enorm bijzonder, omdat ik dit nog nooit eerder zo heb ervaren in een kerk. Ook de dienst was erg bijzonder: er hing echt een sfeer waarin iedereen kon zijn wie hij/zij is. De kerk was overigens best wel klein, ik denk dat er niet meer dan 60 mensen in zaten. Misschien dat dat de onderlinge betrokkenheid ook wel groot maakt.
Na de kerkdienst ben ik met de metro naar het centrum gegaan. Opzich is alles best wel dichtbij elkaar in Praag, maar omdat het zondag was en ik dacht dat ik nog genoeg zou lopen vandaag, deed ik maar even makkelijk. Ook hier werd ik geholpen door een Tsjech toen ik onbeholpen voor een automaat stond te kijken, waar ik op de één of andere manier een kaartje uit moest krijgen. Alles stond er in het Tsjechisch op.. Zelfs Hebreeuws kan ik nog beter lezen! Deze Tsjech wees me aan welk kaartje ik moest hebben en wachtte me zelfs beneden bij de metro op: om zeker te weten dat ik de goede nam en ik mijn kaartje had afgestempeld. Euh.. Nee.. Dat had ik dus niet. Dat was flink balen, want ik moest terug naar boven. En dat terwijl ik net daarvoor met klotsende oksels naar beneden was gegaan met de roltrap. De roltrappen in Londen zijn steil, maar deze was echt héél steil. Daar ging ik dus weer, omhoog. Terwijl ik me 2 minuten daarvoor - staand op de andere roltrap - had voorgenomen nooit meer die roltrap te nemen. Opzich heb ik geen last van hoogtevrees, maar dit vond ik echt verschrikkelijk. Het was zó steil, het ging echt bijna recht naar beneden. Echt doodeng!
Anyway, diezelfde Tsjech stond weer beneden op me te wachten toen ik opnieuw beneden kwam (dit keer met een afgestempeld kaartje) en liep met me de metro in. Hartstikke leuk, maar toen besloot ik toch wel dat het genoeg was geweest. Daarom ging ik, niet heel subtiel, een paar meter bij hem vandaan zitten. Uiteraard heb ik hem wel eerst bedankt voor zijn hulp!
Toen ik uit de metro stapte, ben ik eerst naar dé brug van Praag gelopen. Het was wel de moeite waard om het gezien te hebben, maar super bijzonder vond ik het niet. Het is gewoon een brug. In Nederland hebben we er daar heel veel van. Mijn Hollandse nuchterheid kwam dus naar boven bij deze sightseeiing. Desondanks vond ik het stiekem wel heel leuk om er overheen te lopen en foto's te maken.
Daarna ben ik op jacht gegaan naar de Joodse wijk. Ik wilde heel graag het oude Joodse kerkhof bezoeken. Dit is mij ook door meerdere mensen aangeraden die al eens naar Praag zijn geweest en in het kader van mijn reis naar Israel, vond ik dit best wel het bezoeken waard. In de rij voor een ticket, sprak een meisje uit New York me aan. Dat vind ik tot nu toe wel het leukste van alleen reizen: je ontmoet heel veel mensen en je gaat gesprekken met hen aan. Opeens zie je hoeveel mensen alleen reizen en bijna automatisch praat je met elkaar. Zo ook op het kerkhof zelf; ik trok opeens even op met een meisje die, net als ik, helemaal jeukende fotograafhanden kreeg bij het zien van al die prachtige symboliek, maar tevens treurige setting. We hebben ons niet eens aan elkaar voorgesteld: we trokken gewoon samen op op het kerkhof. Dit vind ik heel bijzonder aan alleen reizen: het contact met anderen.
Het Joodse kerkhof heeft veel indruk op me gemaakt. De gids had ons die dag ervoor al verteld dat er zo'n 100.000 lijken moeten liggen en dat er soms graven zijn waar 12 lichamen op elkaar zijn gestapeld. Het kerkhof ligt dan ook heel hoog. Dit komt doordat de lichamen op elkaar werden gestapeld en het kerkhof de hoogte in moest, i.p.v. de breedte.
Eigenlijk best wel mensonterend, vind ik. Ik vind het in Nederland al erg als iemand een zogenaamd huurgraf heeft en het graf moet delen met twee andere overledenen. Iedereen heeft toch recht op een eigen ruimte in Nederland? Wat is het, 2 vierkante meter? Laat staan deze Joden, die allemaal op elkaar zijn gestapeld. Zonder respect. Op sommige plekken wel met zijn twaalven op elkaar gestapeld. Dat is toch te gek voor woorden? Ik werd er stil van..
Wat mij raakte, was een soort herdenkingssteen/muur. Hier lagen allemaal muntjes en in de spleten van deze muur, waren allemaal briefjes gestopt. Net als in de klaagmuur in Jeruzalem. Een gids vertelde dat dat pas onlangs is begonnen. Het raakte me om al die briefjes te zien, wetend dat er allemaal gebeden in staan van mensen. Het was alsof ik al die mensen, met hun gebeden, hun leed en pijn, gebeden hoorde fluisteren naar God. Zeker temidden zo'n treurige plek. Een plek waar duizenden overledenen liggen en wat geschiedenis leek te zijn. Blijkbaar niet dus, bedacht ik me. Blijkbaar worden sommige (Joodse) bezoekers zo geraakt door dit kerkhof, dat ze het bij God willen brengen. Blijkbaar roept het kerkhof iets in hen op. Daarmee bedacht ik me dat het kerkhof dus ook heel actueel was en niet alleen geschiedenis.
In de synagoge bij het kerkhof, waren op de muren alle namen geschreven van de mensen die begraven waren op dit kerkhof. Ook dat maakte indruk. Het waren er immers zoveel. Ik heb nog nooit zoveel namen bij elkaar gezien. Ook was er een expositie met kindertekeningen van Joden. Ook een aantal uit het concentratiekamp Theresienstadt. Die kwamen binnen. Kinderen, die vrolijke kleurtjes gebruikten, maar ondertussen wel elementen uit het kamp tekenden. Zoals bijvoorbeeld de kinderkampen. Één tekening bleef me in het bijzonder bij: het uitzicht vanuit een barak; tralies voor de ramen, maar buiten een regenboog, een mooie blauwe rivier en spelende kinderen op groen gras.
Een kind die droomde en fantaseerde: hoe zal het zijn buiten deze barak?
Het kinderlijke aan deze tekeningen maakte het enigszins soms wat grappig, anderzijds soms ook heel schrijnend. Ondanks alle verschrikkelijke ontberingen, gebruikten de meeste kinderen toch nog vrolijke kleuren in hun tekeningen...
De rest van de dag heb ik wederom een beetje rondgelopen door Praag, ook wederom met mijn wanhopige toeristenblik, spiegelreflex om de nek en een kaart in mijn hand. Morgen ga ik denk ik het kasteel bezoeken en wellicht nog een aantal kerken bezichtigen aan de binnenkant.
I'll keep you posted!
-
06 Oktober 2014 - 08:25
Arianneploeg :
Mattanja, wat onwijs gaaf om jouw reisverslag te lezen! Je schrijft erg gezellig!
Ik wist niet dat jij er eerst een aantal dagen aan vastplakte? Tof hoor!
Mattanja, tot snel!
Gr. Arianne -
06 Oktober 2014 - 11:19
Mattanja Tanis:
Dankjewel, Arianne! Ja, ik wilde eerst even lekker tot mezelf komen voordat ik de drukte van Jeruzalem en de groep in duik :)
Tot in Jeruzalem!
Shalom! -
06 Oktober 2014 - 15:54
Marry Tanis:
Hoi heb net je reisverslag gelezen. Erg indrukwekkend. Je hebt al veel gezien en gedaan!!
Hoop,dat je vandaag ook nog geniet in Praag.
Tot horens
Liefs Mama
-
06 Oktober 2014 - 22:48
Anne:
Hee Mattanja wat een avontuur. Mooie belevenissen, praag lijkt goed aan te sluiten bij het heilige land zelf. Gaaf om in zo'n kerk te zijn geweest zoals je beschreef. Een fijne en gezegende tijd in israel gewenst. Liefs anne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley